Van kust tot kust

Dag lieve allemaal,

Wat een reacties op het laatste verhaal, super bedankt!!!! Hoop dat jullie dit verhaaltje ook weer leuk vinden.

Goed, we waren dus in Zimbabwe aangeland. De fall’s gezien, geraft en ons dus prima vermaakt. Nu volgde de volgende uitdaging, je in een auto over de Zimbabwaanse wegen voortbewegen. Dit is deels een avontuur omdat het berucht is om zijn potholes (gaten in het asfalt met een zeer variërende doorsnee), anderzijds omdat er constant roadblocks schijnen te zijn met agenten die maar al te graag een zakcentje bij willen verdienen.

De eerste dag gaat eigenlijk heel voorspoedig, we rijden zonder problemen een National Park in en de volgende dag rijden we er zonder kleerscheuren weer uit. Dat er midden in de nacht een kudde olifanten naast de tent stonden met alleen maar een heel gammel hekje van kippengaas er tussen laten we even te zijde.

De roadblocks blijken er inderdaad te zijn, we hebben er zeker 10 per dag. De agenten zijn over het algemeen erg vriendelijk en vinden het wonderbaarlijk dat we met deze auto helemaal vanuit Kaapstad zijn komen rijden. We krijgen twee keer een boete voor het niet hebben van een brandblusser en eentje voor de ‘gevaarlijke band’, dus die avond gooien we de reserve band er maar om, om niet weer gezeur te krijgen.

Toch is het meest spectaculaire verhaal met de politie toen we nog maar net onderweg waren en net onze tent hadden opgezet bij het hostel en met de auto boodschappen gingen doen. We zijn nog geen 200 meter onderweg of een soort van gepimpte snorfiets met twee agenten haalt ons in en roept door het raam dat we aan de kant moeten. Nou wat zal er nu dan gebeuren vraag ik me af, maar gewoon vriendelijk en beleefd blijven lijkt ons de beste benadering.

‘Goede middag meneer, hoe gaat het met u. Mag ik uw rijbewijs zien en uw T.I.P.’ Tuurlijk maar wat is in godsnaam onze T.I.P…. Dat blijkt het temporary import permit te zijn. Een papiertje dat je bij de grens krijgt dat je met je auto het land in mag. Laat dat nu net in de tent liggen en wisten wij veel dat we dat bij ons moesten hebben. We willen het wel even ophalen zodat ze het kunnen zien, dat mag maar oom agent staat nog steeds met Wouters rijbewijs in zijn handen en ik ben echt niet van plan ook maar één meter te gaan rijden zonder dat we het terug hebben. Meneer agent denkt daar natuurlijk anders over, we komen tot de overeen stemming dat we dan eerst de auto op het bureau zetten en dan lopend het befaamde papiertje gaan halen. Dat is goed, oom agent tekent een keertje voor ons en rijd achter ons aan.

Het bureau ziet er niet uit, echt zo’n vreselijk betonnen gebouw en er hangt allemaal volk rond. We weten niet goed of we even moeten wachten op de agenten die naar binnen zijn gelopen of dat we het papiertje moeten gaan halen. Na vrij lang te hebben staan wachten besluiten we maar te gaan lopen, er wordt gefloten vanachter een gebroken raampje. Het was toch de bedoeling dat we naar binnen gingen. Dus wij naar binnen,….. Afijn, ik besluit het over een andere boeg te gooien. Vol enthousiasme vertellen we over hoe mooi Zimbabwe wel niet is en dat we het toch zo leuk hier vinden, enzovoorts. We staan 5 minuten later weer buiten met slechts een waarschuwing dat we dat niet meer mogen rond rijden zonder onze T.I.P. want het is heel belangrijk om bij je te hebben.

Nou daar zijn we wel achter gekomen want bij elk roadblock vroegen ze er om.

Het landschap is een beetje eentonig en na een aantal dagen naderen we de grens met Mozambique. Hier zijn bergen en is het super mooi en we kamperen op een idyllisch plekje met uitzicht op nog meer bergen die aan de andere kant van de grens liggen. Je kan hier paardrijden en daar heb ik eigenlijk wel erg veel zin in. Dus dat doe ik dan ook voor een uurtje, heerlijk om de wind door je haren te voelen waaien.

De volgende ochtend is het dan zo ver, we gaan weer de grens over en hopen dat het nu allemaal wat gemakkelijker zal gaan. Nou ik zal jullie niet in spanning houden, het was nog twee keer zo veel gezeik als de vorige keer.

Eerst laten we de pasporten afstempelen om het land uit te gaan. Daarna krijgen we een papiertje voor de poort en lopen weer naar de auto. We stappen in en rijden die kant op, we staan al bijna voor de poort en denken, dit gaat goed zo. Dan wordt er gewezen naar een groepje mensen aan de zijkant en moeten we daar eerst nog heen. Oke, prima doen we dat, of ze onze T.I.P. mochten zien. Geen probleem die hebben we. Maar dan komt het, hij wil twee dingen zien. Een één of ander papiertje dat bewijst dat de auto niet is gestolen, ik had daar echt nog nooit van gehoord en bestempel het als onzin. Dan wil hij iets zien dat aantoont dat we met deze auto de grens over mogen van de verhuurders en dat hebben we natuurlijk ook niet. Dat hebben we natuurlijk ook niet en slaat helemaal nergens op. Ik wind me flink op maar blijf erg kalm en ook best scherp al zeg ik het zelf. Ik zeg tegen Wout, ‘Hij wil gewoon geld zien.’ Die gasten hadden niet eens een uniform aan en we gaan nota bene het land uit dus wat zal het hem een zorg zijn wat we wel of niet mogen. Blijkbaar vinden ze mij erg irritant en dan wil meneer de eikel alleen nog maar met Wouter praten en wordt ik vriendelijk verzocht om als dame in de auto plaats te nemen. Zodat de mannen even onder elkaar kunnen praten. Nou daar gingen mij nekharen natuurlijk recht van overeind staan en ik weiger dan ook resoluut. Uiteindelijk zegt Wout, ‘Ill, ga nou maar even zitten.’ Dus ik stap 3 meter achteruit en leun tegen de auto aan en kijk toe. Nou een heel toneel van hadden schudden en schouder klopjes en uiteindelijk verdwijnt er dus wat geld uit onze portemonnee in de handen van meneer de …. (vul zelf maar iets leuks in ;p). Nou dan op naar de grens van Mozambique, we moeten weer een belachelijk duur visum kopen maar deze keer hebben we een hele berg met geld bij ons die we daarna weer kwijt zijn.

Wij rijden door naar de kust en dat gaat allemaal prima, we willen duiken hier. Het is hier heel anders, er staan allemaal palmbomen, de lucht voelt weer vochtig, er zijn muggen en ze spreken Portugees. Dat is weer even iets heel anders na al die tijd in woestijn en savanne omgeving te zijn geweest. Het bevalt wel goed en ik kijk erg uit naar het duiken maar dat komt in het volgende verhaal ;). Wij zijn nu gewoon van kust tot kust gereden met de beetle, dus die verdient wel een schouderklopje, haha :D.

Liefs

IK